11 Şubat 2011 Cuma

Mesaj atmak istiyorum aslında.... Elimi zor tutuyorum. Çünkü cevabını alamayacağımı, alsam da cevabın çok canımı yakacağını biliyorum... Susuyorum sadece... Ağlamıyorum bu defa. Hani son defa demiştin ya kız gibi ağlama diye; bu sefer ağlamıyorum ama göz yaşlarım içime akıyor. Boğazımda sürekli bir kitle var yutkunmamı engelleyen... Kalbimin ağrısını hissediyorum sol yanımdan... Neden? Bir tek nedenin bile mi yok? Ben senden bir tek aşkım demeni beklemiştim; duyamadım ama okudum; o da bana değil zaten... Özlemeni özledim.. Telefonumda özlediğine dair bir mesajı okumayı; sonu aşkım ile, canım ile biten bir mesaj okumayı.... Çok mu fazlaydı senden istediğim? Çok mu fazlaydı senden istediğim? Veremeyeceğin kadar mı büyüktü bu? Oysa sen değil miydin bana herşeyden, her kelimeden daha değerli olduğumu söyleyen? Neden oldu? Naaptım diye sormayacağım artık. Çünkü ben birşey yapmadım bunu biliyorum. Ne yaptıysan sen yaptın. Ama neden yaptın? Mutsuzum diyorsun. O zaman neden yaptın bunu? Neden? Bir insan mutsuz olacağını bile bile bunu neden yapar? O mesajı neden atar? Düşünmeden yaptığını söylüyorsun. Belli... Beni hiç düşünmemişsin. Bana yaşatacaklarını. İşin kötüsü kendine yaşatacaklarını da....Kendini de... Bir kalp istedim senden beni seven sadece. Oturduğumda saçımı okşayan bir el istedim. Bana "Kedim" diyen bir ses. Başımı koyduğumda bundan şikayet etmeyecek bir diz. Yüzümü yasladığımda gözyaşlarımı akıtabileceğim bir omuz. Dudaklarıma konan bir çift ıslak dudak. Bir çift göz istedim bana sevgi dolu bakabilecek... Çok muydu bunlar? Ben senden sadece saf sevgini istedim...

Kalbim çok ağrıyor... Acısı büyük. Bana yalan söylediğin gerçeği. Özellikle de en mutlu günlerimizde bile... Sen bana hiçbir zaman doğruyu söylemedin o zaman... Ne beni sevdiğini söylerken, ne saçımı okşarken, ne de gözlerimin içine bakarken....

Çok canım yanıyor... Artık hiçbir şeye inanmıyorum.... İnanmak istemiyorum... Sana bunları enden yazıyorum onu da bilmiyorum... Sana bunları yazarken aslında canım çok daha fazla yanıyor. Çünkü biliyorum ki bunları yazdığım insan artık bana karşı hiçbir şey hissetmeyen, kalbi başkasına ait birisi... Benim perim artık avuçlarımın içinde değil. O beni uykumdan uyandırıp yanağıma öpücük konduran perim artık bu odada değil...

Seni hep sevdim... En saf duygumla, en saf sevgimle... Sana dokunurken hiçbir zaman kıyamadım. Seni öperken hep sakındım. Sana seslenirken hep ürktüm perim avucumun içinden uçup gitmesin diye... Ben seni hep sevdim....

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder