Bir ilk...

Yarın benim belki de yalnız geçireceğim ilk doğumgünüm. Bu zamana kadar sevdiğim insanlar beni sevdiklerini çok güzel gösterdiler ve beni hiç yalnız bırakmadılar. Ama bu sefer durum farklı. Ailemin gelme şansı yok çünkü çok yoğunlar... Dostlarım ise askerdeler. Belki de beni son günlerde bu kadar depresif düşünmeye iten bu. Birlikte doğumgünümü kutlayabileceğim iki dostum da (iki tane çünkü diğerleri şehirdışında) 14 Aralık'tan beri asker. Aslında sıkıntı sadece doğumgünümle alakalı değil. O kadar büyük bir sıkıntı var ki içimde son 10 gündür ifade etmesi çok zor. Sadece şunu söylesem yeterli olur : Cep telefonumu elime alıp rehberi geziyorum ve aynen tuşları kilitleyip yerine geri koyuyorum...
Aslında bu doğumgünümü ve yılbaşını çok ama çok farklı hayal etmiştim. Hoşlandığım insana bunu söyledikten sonra doğumgünümü ve yılbaşını birlikte geçiririz diyordum ama gelin görün ki kendisi cevap bile vermeye tenezzül etmedi... Aslında düşününce beni bu hale, bu düşünceye sürükleyen bu. Umutlarımın yıkılmış olması...
Neyse özetle Türkiye'de ortalama insan ömrünü 75 kabul edersek ben üçte birini; 1/3'ünü; %33.33'ünü vs geride bırakıyorum....
Artık ümtiler bu yıla....